देवभूमीला जाण्याआधी..१

हिमालयात कधीतरी एकदा जायचंच होतं. असा अचानक योग येईल, अशी मात्र सुतराम कल्पना नव्हती. रस्ते रस्तेपर लिख्खा हैं भटकनेवालेका नाम, हेच आणि असंच असावं बहुधा. तरीही इतकं सोप़ंही नव्हतं. घरातल्या अडचणी, ऑफिसच्या नेहमीच्या डेडलाईन्स अणि रिसोर्स क्रंचच्या नावाखाली आपल्यावर आलेल्या, खास करुन स्वांत सुखाय सुट्टीचे बेत आखताना नकोशा वाटणार्‍या पण पार पाडायलाच लागणार्‍या जबाबदार्‍यांच्या अडचणी. (नाही म्हणून सांगत्येय कोणाला! आणि सांगितलं तरी ऐकून कोण घेतंय! - हा मुख्य कळीचा मुद्दा. असोच असो.) नेहमीची रडगाणी खरी, पण व्यवस्थित पाय ओढणारी आणि सुट्टीचे बेत धाब्यावर बसवणारी, पण ह्या वेळी ठरवूनच टाकलं होतं की एक तो ब्रेक बनता हय म्हंजे हयच!

तेह्वा बॉसला सांगितलं की मी ट्रेकला जाणार आहे, मला सुट्टी हवी आहे. तर म्हणाला, कुठे? म्हटलं, व्हॅलीत. तर म्हणे, तुला झेपणारे का? कुजकट्ट!! म्हटलं, होऽऽ न झेपायला काय झालंय? मला सवय आहे ट्रेक्सची. दडपलं होतं धादांत. काय करु? मजबूरी. तरीही जणू स्वतःच्याच सुट्ट्या मला वापरायला देणार असल्याच्या थाटात, त्याने निर्णय न देता आणि सुट्टी देणं किती कठीण आहे हे सांगत, शेवटी, धड होही नाही आणि नाहीही नाही, अशी मान हलवली आणि कामात गढून गेला. उत्तरं द्यायची नसली की नेहमी असाच कामात गढतो. मनात म्हटलं, ऐसा क्या? ओक्के. तरी माझ्या अनुपस्थितीतल्या कामाची काळजी घेतलेली आहे हे सांगितलं होतं हां मी त्याला, तरीही... मग आता ही सरासर नाइन्साफी का ऐकून घ्यावी? का? का? का? दुसरी क्लुप्ती वापरायला लागणार होती. प्लॅन नंबर दोन. गनिमी कावा.

भारताबाहेरच्या देशांत माझे दोन मॅनेजर्स आहेत आणि त्या त्या देशांतले आहेत, हे फार पथ्यावर पडलं. त्यांनाही ट्रेकींगची आवड आहे, हे अजूनच. त्यांना सुट्टीचं विचारलं, कारण सांगितलं, आणि कामाची सोय लागली आहे ना इतकं पाहून कसलीही खळखळ न करता सुट्टी मिळाली. है शाबास! आता इथल्या मॅनेजरला नाही म्हणायला काही कारण उरलं नाही. ठेंगा! मैं तो चली!

हे सगळं होत असतानाच दुसरीकडे आधी काही दिवस मायबोलीवरच्या मैत्रिणींबरोबर बोलताना, व्हॅलीला जावं की न जावं, ह्याच वर्षी जावं की पंचवार्षिक योजना आखावी ह्या आणि तत्सम विषयांवर सतत पोस्टींच्या रुपाने परिसंवाद घडले. रैना आणि स्वाती तर सोबत येणारच होत्या. तेच, तेच आणि परत तेच, तेच बोलत होतो -किंवा लिहित होतो, का कोणास ठाऊक. कदाचित, एकमेकींना धीर द्यायचा प्रयत्न करत होतो. न येणार्‍या मायबोलीकर मैत्रिणीही जायला उत्तेजन देत होत्या, धीरही देत होत्या आणि उत्साह वाढवत होत्या. . . हळूहळू वातावरण निर्मिती होत होती.. या सगळ्या गोंधळातच कधीतरी थोडीफार मानसिक तयारी झाली असणार. घरीही सूतोवाच केलं. घरी नाही म्हटलं नसतंच आणि नाहीही. अगदी आनंदाने जा आणि मजा करुन ये असंच सांगितलं. खूप बरं वाटलं ऐकूनही. नाही म्हणायला, एकदम हिमालयात कुठे चालली फिरायला आणि सगळं व्यवस्थित जमेल ना, अशी काळजी मात्र बोलून दाखवली, कारण मी सहसा ट्रेक्स करत नाही आणि केलेही नाहीयेत, पण ठीके, जा असं म्हटल्यावर आता जाऊन फक्त पैसे भरायचेच बाकी होते. तेही एक दिवस केलं.

ट्रेकींग ऑफिसमध्ये जाऊन फार वेड्यासारखे येडपट प्रश्न विचारले आणि त्यांची तितकीच शांतपणे दिली गेलेली उत्तरंही ऐकून घेतली. उत्तर देणारे गृहस्थ नक्कीच आपल्या मनामध्ये हसून माझी कीव करत होते, तेही ऐकू आलं आणि अंतर्दृष्टीला दिसलंही. हे गृहस्थ स्वतः ट्रेक करतात. अगदी बिनधास्त. फिटनेस आहेच. जगात मी सोडून सगळे फिट असावेत बहुधा. ये सिच्युएशन बदलनाईच पडेंगा. . मनातल्या मनातच त्यांना दंडवत घातला!

स्वतःची अगदी लाज, लाज वाटली, आणि ते चेहर्‍यावरही उमटल असलंच पाहिजे, कारण त्यांनी अगदीच मवाळ सुरात ट्रेकींग कसं सोपं असतं आणि घाबरायचं काहीच कारण नाही, हे सांगत आमची जवळपास समजूत काढायला सुरुवात केली. काही नाही होऽऽ, अगदी मस्त असतं तिथलं वातावरण आणि इतका सुंदर निसर्ग असतो आपल्या आसपास, ते बघत चालताना आपण कधी रस्ता पार पाडतो कळतही नाही! हे आणि वर. ह्म्म.. बऽऽरं. आमची समजूत काढायला आणि धीर देण्यापोटी ते बोलत होते, पण ऐकताना मणामणाचं दडपण येत होतं. कोणी एखादी गोष्ट सोप्पी आहे असं चारदा सांगितलं, की त्यात खूपच खाचखळगे असतात आणि सोप्पी वगैरे तर ती मुळीच नसते, हा माझा अनुभव आहे! इथेही हाच्च फॉर्म्युला लागू पडणार ह्याबद्दल आता मला तिळमात्रही शंका उरली नव्हती! पण क्या करें? मुळात कधी ट्रेक केला नसल्याने मला जर हा ट्रेक जमला नाही, तर माझ्यामुळे इतरांची गैरसोय होईल का, ही भीती आणि चिंता मला फार छळत होती. तेही त्यांना बोलून दाखवलं. नाही, नाही असं नाही होणार असं आश्वासन मिळालं, त्याचाच आधार घेतला आणि आणि मनाला बजावलं की आता मागे फिरायचं नाही म्हणजे नाही. जो भी होगा देखा जायेगा..

पण एवढ्यानेच संपलं नव्हतं, दुरांतो जलद एक्स्प्रेसने ५ तारखेला निघणार होतो, आणि अजून तिकिटं बुक व्हायची होती. ट्रेनच्या तारखा, आमच्या जायच्या तारखा, ट्रेकच्या तारखा वगैरे सगळं एकमेकांशी जुळवत एकदाचं ते काम मार्गी लावलं आणि मग रोज वेटींग लिस्ट तपासायची आणि आपल्याला तिकीट मिळतं की नाही, ह्या काळजीची भर झाली! शेवटी जायच्या २-३ दिवस आधी ते कन्फर्म झालं, तसं हुश्शं केलं अन् म्हणलं, चलो दिल्ली! अल्पना के घर..!

क्रमश: