हिमालयाला पाहण्यासाठी..

आणि, उजाडली, उजाडली! ५ तारीख उजाडली.

सकाळी उठून तयारी वगैरे आटोपली. प्रवासाबद्दल बरीचशी उत्सुकता, थोडंफार दडपण, जराशी भीती, कुतूहल.. कितीतरी वेगवेगळ्या भावना मनामध्ये उमटत होत्या. ते कॅलिडोस्कोपसारखं. एकामागून एक काय, काय विचार. धावताहेत नुसते. दम खा रे मना, म्हणेतोवर, मधेच डोक्यात काय आलं, आणि घरातल्या माझ्या लोकांना उगाच घट्ट मिठ्या मारल्या. न जाणो, तिकडेच कुठे माझा कडेलोट झाला तर काय घ्या! पुन्हा पहायला तरी मिळतील का हे प्रेमळ चेहरे? माझ्यामागे कसे राहतील? माझी आठवण येईल का? मग काय होईल? सैरभैर होतील? कसे सावरतील? तशात आम्ही सारखं, सारखं सांगतही नाही एकमेकांना घरात की I love you वगैरे. कोकणातल्या लोकांच्या तोंडी असली वाक्यं शोभत नाहीत हो - हे असं आमचं आम्हीच ठरवलंय बाकी. जमतच नाही बघा बोलायचं, खरंच. वेळ आली तर जीवही देऊ, पण बोलायचं? ज-म-त नाही. मग समजा, असं काय झालं तर, सिनेमात दाखवतात, तसं मला येता येईल का त्यांना धीर द्यायला भूत वगैरे होऊन? पांढरे कपडे आणि चोप्रास्टाईल वाद्यं आणि बॅकग्राऊंड स्कोअर्स नाही वाजले तरी चालतील. फक्त I should be able to reach out, that's all. अ-ग-दी का-ही-ही विचार येत होते मनामध्ये. माझा बाबा म्हणायचा, की मला उस्फूर्त निगेटीव्ह विचार करता येतात, तेच खरं असावं की काय? Baba knew me so well. I miss you रे. तुला खूप आवडलं असतं मी असा ट्रेक केलेला. तू आसामात भटकला आहेस मला माहिते. I really miss you. आणि शप्पथ, माझ्या डोक्यात हे विचार आले.

ट्रेक कसा होईल? कशी दृश्यं दिसतील, व्हॅलीमध्ये कसली फुलं असतील, हिमालय कसा दिसेल? हिमाचलात शॉपिंग वगैरे जमेल का? अगदीच काही नाही तर, गेला बाजार प्रवास कसा होईल, वगैरे विचार यावेत की नाही डोक्यात? पण नाही, काय तर, हे! अर्थात, ही एक शक्यता होतीच की, पण शुभ शुभ सोचो म्हणे. प्रयत्न जारी आहेत. अचपळ मन माझे, नावरे आवरीता.. हेच शेवटी. विचारांची रेंज अफाट असू शकते हो. लॅंडस्लाईड्सविषयी आधीच वाचलेलं. नेटवर, आणलेल्या पुस्तकात. दिल्लीवाल्या आणि काश्मिरवाल्या कलीग्जनी सांगून ठेवलेलं. तिसर्‍या एका कलीगने, तिकडेच उलथलीस तर लवकर स्वर्गात जाशील, नै का? हा प्रश्न रोज विचारलेला. नियतीचा संकेत वगैरे?? छ्या! असूद्यात. आपला मंत्र विसरनेका नै - जो भी होगा...

घरी लॅंड्स्लाईड्सविषयी सांगितलं नाही तर कमी काळजी वाटेल, हा अजून एक वेडगळ विचार. तितक्यात एक प्रश्न आलाच, "समजा कुठे दरडी वगैरे कोसळल्या तर गं? काय कराल?"

"तर आम्ही थांबू गं. उगाच काळजी काय करत्ये? इतके जण आहोत."

"बरं, फोन करत रहा रोज. नायतर आपलं हिमालय बघाल आणि घरच्यांना विसराल!"

"अर्रे, काय बोलते! नक्की करेन. जिथवर शक्य असेल, तिथवर करेन. पुढे रेंज नसते, काळजी करु नकोस. ट्रेकींग ऑफिसमध्ये नंबर वगैरे दिलेत, काही प्रॉब्लेम असला तर तेच करतील तुम्हांला. जोवर असं काही होत नाही, तोवर सगळं आलबेल असणार. तू काय काळजी करते? वो है ना.. "

वगैरे वगैरे बोलून वातावरण हलकं करायचा प्रयत्न करत, बाहेर पडताना परत एकदा मिठ्या मारुन निरोप घेऊन निघालेच. उगाच गलबलतं की हो लांब निघालं कुठे की.. तेच ते, अचपळ मन माझे..

वेळेवारी रिक्षा वगैरे मिळाली, रिक्षावाल्याकडे सुट्टे पैसे होते आणि त्याने काहीही खळखळ न करता ते मला दिले. भलताच शुभशकून! पुन्हा दुरांतोही पहिल्याच प्लॅटफॉर्मला लागलेली. जिने वगैरे चढून पुढच्या प्लॅटफॉर्मवर जायची बात नस्से. वा, वा वा. शुभशकून नंबर दोन. गर्दी गजबजली होती. बसायला जागा नव्हती. सॅका घेऊन कुठे ठिय्या जमवावा ह्या विचारात असताना, एक डेहराडूनवालं दांपत्य पुण्यातल्या आपल्या मुलांना भेटून परत चाललं होतं, त्या माऊलीने हाक मारली, जागा दिली. तिसरा शुभशकून. प्रवास उत्तमच होणार ह्याबद्दल आता मला शंका नव्हती. हसतमुखानं गप्पा मारल्या, सुखदु:खांची देवाणघेवाण थोडीफार. त्यांच्या वागण्यातला सरळपणा, मोकळेपणे बोलायची पद्धत फार आश्वस्त करुन गेली.

अकरा वाजता ट्रेन निघणार होती. साडेदाहापरेंत स्वाती पोहोचणार होती, म्हणून मी निवांत होते. तितक्यात घरी फोन करुन नेटावरुन आमचे बर्थ नंबर वगैरे डीटेल्स घेतले. आता स्वाती आली की झालंच. मध्ये एकदा तिला फोन लावला आणि आलेच, इथ्थेच आहे,असं ऐकून निवांत झाले. वाटेत वाचायला पुस्तक घेतलं होतंच. आता जागेवर बसलं की वाचनेका, गप्पा मारनेका वगैरे. पण ठहरो! अजून स्वाती नै आली! आता जरा टेन्शन आलं. पावणेअकरा झाले होते. रैनाला मध्ये एकदा फोन केलेलाच होता, पण आता परत एकदा एकदम टेन्शनमध्ये फोन केला की समजा, स्वाती नाही आली, तर मी तरी चढणार आहे हां ट्रेनमध्ये. मनामध्ये, कुठे अडकली ही आता? फटके द्यायला हवेत! वेळेत यायला काय होतं? साडेदहाला इथे भेटायचं ठरलेलं ना! इ. इ. इ! समजून घ्यालच, पण तितक्यातच ती शांतपणे आली. कुठे ट्रॅफिकमध्ये अडकली होती. आम्ही थांबलो होतो, तिथेच जवळ आमचा डबा होता. बसलो. दोघींनाही खालचे बर्थ, खिडक्या. और क्या चाहिये एक खुशनुमा सफर के लिये?

गाडी सुरु झाली. स्थिरस्थावर होऊन गप्पा मारत, पुस्तकं वाचत, मासिकं चाळत प्रवास सुरु झाला. इथे PS - I love you हे पुस्तक विकत घेतलंच. काहीतरी लाईट वाचायचं होतं. ह्या पुस्तकाची गंम्मत सांगेन मग.


क्रमश: