कशास मन हे जाते गुंतून,
जर केवळ दो घडीचे रंजन;
क्षणैक भासे, सरले मीपण,
अंतरी परी स्वत्वाचे गुंजन;
कशास होतो जीव घाबरा,
भवताली भरला ना मेळा?
भासे मृगजळ,कधी भासे रण
निसटे ऐसे जीवन क्षण क्षण;
रात दाटते, दिन गुदमरतो,
आर्त श्वासही परका होतो;
जिवाशिवाची भेट नसे अन्,
सखी सावलीही देई अंतर;
मौनामध्ये दु:ख लपेटूनी,
खुळा जीव शोधे सांगाती;
कुणी ऐकावी, कुणी सांगावी,
विकल मनाची विद्ध विराणी....
3 comments:
aprateem! khoop avadli kavita.
agadi pratyek kadavyatla pratyek shabd avadla.
khoop haluvarpane vikalata shabdat pakadli ahes.
आयटे.. कसली मस्त कविता लिहिली आहेस.. खुपच आवडली.. :)
विशाखा, थँक्यू :)
योग्या, धन्यवाद :) पोचलस हयसर तर!
Post a Comment