"रे, माका काय न चलूक?? पण सुमल्याक पण विचारुक व्हया मां? तेणी हो म्हणूक व्हया मां? आयला तर बराच होईत, आमका ही काळजी नाय होईत, आणि पोरग्या आसाही चुणचुणीत, काय हो मास्तर, तुमका काय वाटता??"
"माझ अनुमोदन आहे हो!! हुशारच ती, पण शिकली नाही!! नाहीतर आज गावाचे नाव काढले असते हो पोरीनं!! हंऽऽऽ! कमी का समजावले मी तीस आणि तिच्या आईस आणि बापूसाक?? पण नाहीं!! कोणी फारसे मनावरच नाही घेतले!! असो. रे बाबल, येऊ दे हो सुमतीला आमच्या सोबत. भारी तीक्ष्ण नजरेची पोर आहे होऽऽऽ आणि तुझ्या काकीबायची आवडती पण. बायका बायका घालतील घोळ एकत्र, आमच्या डोक्यांस शांतता!! कसें??"
आणि अश्या रीतीन ठरला, काका, मास्तर आणि दोघांचे फ़्यामिल्ये, गुरव आणि सुमल्या, येवढे मंडळी जावन आश्रम बघून येतली.
सुमल्याक बातमी देवक बाबल सुमल्याक हाकारतच तेच्या घरच्या ओसरीर येऊन ठेपलो.
"सुमल्याऽऽऽऽऽ गो सुमल्याऽऽऽऽऽ!! चल, हिकडे ये बघया चटचट!! गो सुमल्या!! अगो, चल लवकर, माका कामा आसात गोऽऽऽ! काय फक्त तुझ्या पाठसून बातमे देवक धावत रवतलय काय दिसभर?? चल, चल!! "
"रे, काय झाला, मेल्या वराडतस कित्या धोतराक आग लागल्या सारखो?? काऽऽऽय, काय झाला?"
"गो, सामान बांधूक घे, समाजलय? तुका जावचा आसा, आश्रम बघूक... बरोबर काका, काकीबाय, मास्तर, मास्तरीणकाकी, गुरव सगळे आसत, तेह्वा तशी चिंता करा नको, काय तुका येकट्याकच धाडणव नाऽऽय.... पण थय सगळा डोळे उघडे ठेवन बघ, समाजलय मां?? येकदम वेवस्थिशीर रिपोर्ट मिळाक व्हयो हयसर, कितपत पाण्यात आमी आसव ता कळाक व्हया! आपले अडाणी कोकणी लोक म्हणान कोणी शेंडी लावूक जातीत, तर तसा होता कामा नयेऽऽऽ, आयला मा ध्येनात?"
सुमल्याचो वासलेलो आ अजून तसोच होतो, आता शेहराकडे जाणा तेका तसा नवीन नव्हता, पण तेची आपली ठरलेली वारी होती, आणि एक मामाचा ठिकाण सोडून अजून खयच ता फारसा जावक नाय होता. आणि आता एकदम आश्रम बघूक जावचा??
"अगोऽऽऽऽ काय?? समाजला का नाय तुका?? जातलय मां?? "
"गेऽऽऽऽ बाये माझ्याऽऽऽ!! काय सांगतय तरी काऽऽय.... खराच सांगतसय का भगल करतसय?? माका नेतत आश्रम बघूऽऽऽक?? रे, रव रे, चाय हाडतय इल्ली......"
चाय बरोबर सुमल्यान बाबल्यापुढे रव्याचो लाडू पण ठेवलो। चाय आणि लाडू खात खात बाबल्यान आयुष्यात पहिल्या खेपेकच सुमतीक सूचनाच सूचन दिले अन सुमल्यान पण ते ऐकान घेतले. प्रथमच असा दृश्य दिसला की सुमल्याचा त्वांड बंद आणि बाबल बोलतासा!! सुमल्याची ओसरी हो ट्रान्स्फ़र शीन बघान धन्य झाली!! पण गावच्या इज्जतीचो आणि भलायकीचो सवाल होतो ना!!
आणि मग, प्रस्थानाचो दिवस उजाडलो! एव्हाना, महाराज पण बाकीच्या पंचक्रोशीत फिरणार होते, आजूबाजूच्या गावातल्या लोकांक त्येंच्या पवित्र दर्शनाचो लाभ देणार होते, आणि काय काय करुचो त्येंचो विचार होतो हे त्या श्रीकृष्णाकच ठावक होता!!
आश्रमाक जातले लोकांच्या प्रवासाखातेर, एका भक्ताची आरामदायक क़्वालिस डायवर सकट तयारच होती, तर, शुभस्य शीघ्रम म्हणत, बर्‍याश्या मुहूर्तावर, सगळा लटांबर गाडीत बसून आश्रमाच्या वाटेक लागला येकदाचा.....
अपूर्ण....
No comments:
Post a Comment